Getuigenis van een acceptor

Een BAMmama met tweeling

Mijn verhaal begint niet met een kus en ik had geen prins op het witte paard. Alleen een sterke drang om mama te worden. Toen ik 35 jaar was, nam ik de beslissing om een BAM te worden. “Bewust alleenstaande mama”

Gelukkig kreeg ik alleen maar positieve reacties van familie, vrienden, collega’s, … Mijn ouders wilden heel graag nog een kleinkind en willen me helpen met de opvang. Mijn zus en broers konden niet wachten tot ze tante en nonkels werden. Deze steun hielp zoveel meer dan ze beseften. Iedereen vond het een moedige beslissing.

Natuurlijk had ik  veel vragen in mijn hoofd. En, hoe begin je eraan is de eerste vraag. Want, een boek “for dummies” bestaat er niet. Ik heb veel Forums en verhalen gelezen van andere vrouwen die de keuze om BAM te worden hadden gemaakt. Zo kwam ik bij het programma “kunstmatige inseminatie met donorsperma”. Ik wou een anonieme donor en niet aan een vriend of kennis een potje vragen. Het zal mijn kind worden en alleen van mij.

Ik koos voor Jan Palfijn Gent, omwille van de eerste regel op hun site: “Iedereen met een kinderwens is welkom in het Fertiliteitcentrum van het AZ Jan Palfijn Gent”. Ik maakte een afspraak en begon aan mijn grootste avontuur ooit.  Ik mocht niet zoals in de film kiezen uit een boek met foto’s van donors en hun achtergrond. Ze kiezen een donor die het meest op je lijkt: blond haar, blauwe ogen, gemiddelde grootte, dat ben ik.

2015 was een jaar vol met behandelingen, pillen nemen, spuiten zetten, bloedafnames, enz… Alleen mijn familie, beste vrienden en directe collega’s wisten dat ik aan het traject begonnen was. Ik wou niet elke keer de vraag krijgen: “Ben je al zwanger?”. Collega’s moesten mij af en toe vervangen, daarom dat ze het ook wisten. Plus ik veranderde wel van persoon, door de hormonen. Soms was ik echt niet “happy”, om het zacht uit te drukken!

5x deed ik het hele proces, met elke keer het nieuws aan de telefoon: “Sorry, u bent niet zwanger”. Tranen en een paar dagen later terug starten. Dit steeds opnieuw, dit terwijl iedereen rond mij kinderen kregen. Zelfs in de winkels maakte ik een grote bocht rond de kinderafdeling.

Omdat het maar niet wou lukken, deed mijn gynaecoloog een kijkoperatie. Ik kon niet natuurlijk zwanger worden, door verstopte eileiders, dus was IVF (in-vitrofertilisatie) de volgende stap.

Begin 2016 begon ik met veel moed aan deze nieuwe behandeling, maar met een klein hartje, ivm de extra hormonen, injecties, follikelmetingen, eicel puncties en terugplaatsingen. En opeens zei de gynaecoloog dat ik door mijn leeftijd 2 eitjes mag terugplaatsen. Dan had ik meer kans op een zwangerschap, maar ook op een meerling. Ik dacht altijd maar 1 kindje te krijgen en opeens kon ik er misschien 2 krijgen.

3 dagen voor mijn verjaardag krijg ik het beste  nieuws ooit: “je bent zwanger!”. Maar van 1 kindje of 2?? Het was nog 2 weken wachten op de echo, maar daarop zag ik direct 2 vruchtjes.  Mijn buik bleef maar groeien en ik had gelukkig geen kwaaltjes. Ik had een geweldige zwangerschap en op 37weken+6 dagen kwamen Q & K op de wereld dmv een keizersnede. Ze lagen alle 2 in stuit, dus ik mocht/kon niet normaal bevallen. Ik heb een zoontje en een dochtertje, beter kan niet! Een echte koningswens. Twee kindjes betekent alles 2x kopen, alles 2x doen, maar met 2x zoveel liefde. Als ik een terrasje doe, kan ik genieten van een koude koffie nadat ze hun fruitje gekregen hebben en hun pamper ververst is.

Ik  praat soms met andere tweelingmama’s en ik mag mijn handjes kussen dat ze gezond zijn. Eigenlijk heb ik er niet veel over nagedacht wat er allemaal kon misgaan tijdens de bevalling. Ik had zo’n vertrouwen in mijn gynaecoloog. Misschien had ik daarom een leuke zwangerschap, omdat ik rustig was en er zo van genoten heb. Ik zal maar 1x zwanger zijn, dus moest ik wel genieten. Ze zijn maar 1x mijn baby’s, dus geniet ik van elk moment, elke fase.

K is een echte mini-me en Q lijkt op mijn broers. Ze lijken dus heel erg op ons en we zien niets van de donor. Maar dat komt omdat ik niet kan vergelijken. Ik weet niet met wie of wat ik moet vergelijken, dus is het steeds dat heeft ze van mij of mijn moeder, hij lijkt op mijn vader, dat karaktertrekje heeft hij van mijn zus, enz…

Ik begon aan dit avontuur voor 1 kindje en nu heb ik er 2. Nog steeds staar ik soms naar ze, dat ik het niet kan geloven dat ze van mij zijn. Maar ze zijn echt van mij en van mij alleen! Maar ik zou het niet kunnen zonder mijn familie. Moeke zorgt voor hen als ik ga werken, Opa helpt bij de boodschappen en op  de Tante en Nonkels kan ik ook steeds rekenen. Onze familie is nu compleet met hen erbij!

Vanessa

Getuigenis van een lesbisch koppel als acceptoren

Van koppel naar gezin

Hoe donorschap van ons als koppel een echt gezin maakte? Als lesbisch koppel met een kinderwens heb je helaas niet zo heel veel opties op dat vlak. Daarom waren we blij verrast over hoe vlot alles in z’n werk ging, toen we eenmaal de stap hadden gezet. Geen bergen papierwerk, geen ingewikkelde procedures, maar gewoon op basis van onze kenmerken werd door het ziekenhuis een donor gekozen die een match zou zijn. Voor ons speelt de identiteit van deze donoren dan ook geen rol. Dankbaar zijn we wel, voor de beide donoren (want voor IUI en ICSI worden verschillende donoren gebruikt en aangezien alles niet meteen van een leien dakje liep, moesten we dus ook een andere donor aanspreken). Dat dit uiteindelijk een prachtige zoon opleverde, dat is het enige wat telt.

Aangezien we beiden een zwangerschapswens hadden, begon enkele jaren later het verhaal opnieuw, bij mij dit keer. Helaas vlogen de maanden voorbij, zonder resultaat. Verschillende donoren werden uitgeprobeerd maar het mocht niet baten. Na tal van “rondes” besloot mijn echtgenote opnieuw een punctie te ondergaan om zo haar eicellen te donoren aan mij, in de hoop dat dit misschien effect zou hebben. Uiteindelijk, twee jaar – en dus heel wat donoren (zowel sperma- als eiceldonoren) later – kregen we opnieuw het heerlijke nieuws dat ons gezin werd uitgebreid.

Een leven zonder deze kleintjes zouden we ons niet meer kunnen voorstellen. Daarom, bedankt aan alle mannen én vrouwen die de – op zich vrij kleine – moeite doen om te doneren. Die kleine moeite betekent voor velen létterlijk mensenlevens van verschil.

JP